Pawłocin – wieś położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie piskim, w gminie Biała Piska. Wieś pruska, położona przy dawnej granicy Prus Książęcych i Mazowsza.
Wieś założona w XV w. ramach kolonizacji Wielkiej Galindzkiej Puszczy. W XV i XVI w. wieś w dokumentach zapisywana była jako: Paulotzine, Pawloczin, Pauloschin. Początek osady Pawłocin sięga roku 1424 r., kiedy to o tereny, obejmujące 70 łanów przy Pauloczinstog – niezamieszkanej dąbrowie w środkowym biegu rzeczki Pauloczinstog (obecnie rzeka Konopka), starali się Bartosz i Rafał z Pisza. Przy tej rzece leżała inna „stara wieś” i młyn. Być może wspomniana „stara wieś” mogła się odnosić jeszcze do osady Galindów, którzy wcześniej te tereny zamieszkiwali.
W 1435 w miejscu wsi dobra służebne na prawie chełmińskim nadane zostały przez komtura bangijskiego Erazma Fishborna za wiedzą wielkiego mistrza Pawła von Rusdorfa, z wyznaczeniem 10 lat wolnizny od służby zbrojnej i płużnego. Niejaki Bartosz otrzymał 64 łany, z których 48 położonych było przy Paulotzine (rz. Konopka), a 16 łanów na rzeką Wincentą w jej dolnym biegu. Bartosza zobowiązano do 4 służb lekkozbrojnych. Z późniejszych źródeł wynika, że było to nadanie dla 4 dóbr nad strumykiem Konopka i dotyczyło Pawłocina, sąsiednich Płacht i Rolek przy Kożuchach oraz położonych nieco dalej Konopek. Dla każdej z wymienionych wsi służebnych wyznaczono jedną służbę zbrojną.
W 1519 przy okazji „popisu wojskowego” wymieniono wieś Pawłocin. W 1520 kiedy wojska mazowieckie zagrażały okolicom Pisza, wojska państwa zakonnego, złożone z wolnych szybko skapitulowały i złożyły przysięgę na wierność królowi polskiemu. W wyniku tego Zakon skonfiskował dobra w Pawłocinie pierwotnemu jej właścicielowi (zobowiązanemu do służby rycerskiej na rzecz Zakonu) – Mikołajowi Pawłoczyńskiemu i sprzedał Pawłowi Ozorowi, zachowując dawne prawa i obowiązki. W 1526 r. król polski Zygmunt Stary wstawił się za Mikołajem Pawłoczyńskim u księcia Albrechta, proponując przywrócenie dóbr. Nie było to jednak skuteczne, gdyż w późniejszych dokumentach właścicielem dóbr w Pawłocinie jest wspomniany Paweł Ozor. W roku 1529 Paweł Ozor sprzedał połowę swojego majątku w Pawłocinie Mikołajowi, Markowi, Janowi, Wiesławowi i ich matce Katarzynie. Oddzielone od Pawłocina Kruszewo liczyło 30 łanów na prawie chełmińskim, bez obowiązku służby zbrojnej (rycerskiej). Kruszewo jako samodzielna wieś (dobra) wymieniane jest już w 1579 r.
Od nazwy wsi powstało nazwisko drobnej szlachty – Pawłoczyński.
Tyle w Wikipedii, ród ten jest prawie zupełnie nieznany. Udało się natrafić na zapis z 1768 roku, że Jan Kanty Pawełczyński był dziedzicem Konina. Nic o jego przynależności herbowej niewiadomo. Wśród rodów pruskich nazwisko to również nigdzie nie występuje.
W tym wypadku wydaje się, że jest to dziwny przypadek. Prusowie w Koronie przywilejami specjalnie nie byli darzeni. Nie mając potrzeby w legitymowaniu się herbem Prus może nie ujawniali jego. Mamy pareset pruskich rodów o nieznanym herbie. Nazwiska ich są nam znane. W związku z nieprzychylnością szlachty polskiej bardzo częste było przechodzenie z herbu Prus do innych tzw. “polskich” herbów. Tak czy inaczej zauważyć można, że nie był to liczny ród i pierwszy posiadacz Pawłocina Bartosz z Pisza mógł być Pawłoczyńskich protoplastą.
W tym wszystkim ujawnił się jednak inny historyczny szczegół jak w roku 1526 został potraktowany król Rzeczpospolitej w sprawie Mikołają Pawłoczyńskiego. Jeszcze rok wcześniej Zygmunt Stary przyjmuje hołd od Albrechta a parę miesięcy póżniej król Polski bardzo krwawo tłumi powstanie chłopskie na Sambii, używając Litwinów z inicjatywy Albrechta. Widocznym z tego jest i staje się faktem, że wasalem nie był Albrecht ale król Polski Albrechta i tak z tym wasalstwem podążamy do dzisiaj.
